Starość

 Czas pochylił moje plecy

 i pobielił mą czuprynę,

 pewnie zrobił to dla hecy,

 kto ponosi za to winę?

 Jestem teraz starym dziadem,

 siły w sobie mam niewiele,

 rzadko daję sobie radę,

 jakaś słabość jest na czele!

 W piersi tchu mi już brakuje,

 dłonie słabną co raz bardziej,

 jakoś dziwnie wciąż się czuję,

 hedonizmem także gardzę.

 Kawy już nie piję wcale

 bo nie będę w nocy spać

 i nie chodzę już na bale-

 zapomniała o mnie brać.

 Radość znika też przede mną;

 panie już mnie nie obchodzą

 i depresja jest też ze mną,

 dumam zawsze długą nocą.

 Gwiazdy świecą mi daremnie,

 księżyc błądzi zamyślony 

 i nadziei nie ma we mnie-

 jestem ciągle nie golony.

 Głowa mówi że to starość,

 że nie mogę się poddawać

 bo los zrobi mnie na szaro-

 muszę z siebie więcej dawać.

 Hej młodości skrzydła miałaś

 które niosły nas wysoko,

 moc nadziei też nam dałaś

 i czuwało bystre oko!

 Dziś do progu doleciałaś

 który piękną nazwę nosi,

 choć w pokusie ciągle trwałaś

 nie musiałaś o nic prosić!