Smutek mój z duszy wyrzucę
i na ulicę wyniosę,
cisnę go mocno przed siebię
i wszystkim diabłom poruczę,
niech przeklętego poniosą
tam gdzie go nicość pogrzebie!
Potem stentorowym głosem
wykrzyczę znów żałość moją,
w której cały wciąż tonę,
bo w sercu moim ją noszę
jak hydrę okrytą zbroją-
dzisiaj będzie jej zgonem!
Wciąż chory i niespełniony
ścigam moje zwycięstwo;
bohater na szczycie Mont Blanc,
znów silny i wyzwolony
nagradzam ducha i męstwo
całe wystawione na szwank!...
Nadzieja z entuzjazmem
pchają mnie ciągle do przodu,
bo to ja byłem ów Milion
który szamotał się z jarzmem!
Jam Wyzwoliciel Narodów
a dzisiaj jestem już Bilion!....
Kiedy zwątpienie przychodzi
w bezwolę czyn zamieniam ,
by w wielką rozpacz popaść
która mi drogę zachodzi:
w tchórzostwo odwagę zmienia
aby sumienie me dopaść!
Nadziei w nas było tyle,
że ciężkie nosiła miecze
mocą samego tytana,
ale na przekór jej sile
oręż nie bije,nie siecze
gdy czuje zgięte kolana!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz