Popołudnie lutowe na Zarzece

 Dzień się zwiększa już codziennie

 bo po trosze go przybywa,

 noc maleje naprzemiennie

 i powoli jej ubywa.

 Zima swe uroki miewa

 i rozpieszcza po swojemu,

 luty swe melodie śpiewa 

 a my dziekujemy jemu.

 Za kuligi do Rąblowa,

 za zabawy w białym śniegu;

 gdy panuje końska zmowa

 już po starcie,w pełnym biegu!

 Gdy melodia janczarowa

 wciąż umyka w pełnym pędzie,

 to jedynie końska głowa

 towarzyszy frazom wszędzie.

 Często luty bywa różny,

 przywilejów też wymaga,

 więc nie będę dzisiaj próżny-

 długi spacer nam pomaga.

 Łąka wita nas wesoło

 i ramiona rozpościera,

 wzrusza nas jej białe czoło

 i wrażenia wciąż wywiera.

 Rzeka chlupie nieco głośniej

 jakby ze snu się budziła,

 teraz troszkę tu radośniej

 chociaż w zimie jest wciąż siła!

 Zima żyje w porze swojej

 i oddycha też głęboko

 a ja dwoję się i troję

 i wytężam swoje oko.

 W głębi rzeki życie trwa,

 specyficzne możliwości

 i warunki ona też ma

 aby przyjąć swoich gości.

 Raki,ryby,hyże bobry

 hibernują w głębi wody,

 mają tutaj klimat dobry

 sprzyjający dla swobody.

 Pod drzewami i na drzewach

 zimą bractwo wegetuje:

 nieżle ono tu się miewa

 i najlepiej tu się czuje.

 Gdy się wiosna będzie budzić

 też przyjdziemy tu na spacer:

 "nie będziecie tu się nudzić"

 wrona gdzieś na drzewie kracze!

 Za nią inna głośno woła

 by obudzić całe stada,

 ty wychodzisz już z kościoła -

 śnieg puszysty gęsto pada!